Dag 9: zaterdag 28 april 2018

De weg naar Washington DC is vrij saai maar dat maakt voor Daphne niets uit. Zij ziet sowieso niets van de autoritten behalve de eerste 5 en de laatste 5 minuten. Daar tussenin is ze diep aan het nadenken met haar ogen dicht. Zelf betrap ik me ook een paar keer op wegdommelen want het zonnetje schijnt er vrolijk op los door de voorruit de auto in. Onderweg zien we aan de rechterkant plotseling een enorm groot wit gebouw met gouden dakpunten en op 1 dakpunt een gouden beeld. Later heeft Patrick het op Google gevonden en het is de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste dagen (mormonen).

Het hotel kan ons nog niet inchecken omdat we veel te vroeg zijn. We mogen de bagage op een karretje achter de balie zetten en informeren naar de metro. Het is inderdaad het meest handige om met de metro naar het Capitool te gaan waar we om 14.00 uur een rondleiding hebben gereserveerd. Het metrostation is 10 minuten verderop. Op de vraag of hij bedoeld 10 minuten lopen kijkt hij alsof hij water ziet branden. Lopen? Nee natuurlijk niet, met de auto 10 minuten. We zijn even vergeten dat in Amerika alles met de auto doet en vooral niet gaat lopen. Dus de auto in en parkeren bij het metrostation. In het weekend kun je gratis in de parkeergarage staan. Moeten ze bij ons ook eens gaan invoeren.

In de metro wordt er iets omgeroepen waaruit we opmaken dat de trein ergens niet verder gaat. Om te voorkomen dat we straks ergens op een verlaten station eindigen, stappen we op een station uit waar je alle andere kleuren metrolijn kan pakken. Bij de halte Capitol South stappen we uit en lopen 1 blok verder waarna we een prachtig uitzicht op het Capitool hebben. Wat een prachtig gebouw. Uiteraard zijn we door alle toestanden te laat maar omdat het nog geen hoogseizoen is kunnen we gelukkig gewoon met de rondleiding mee. We treffen gelukkig een superleuke gids die ontzettend veel kan vertellen en na de rondleiding kijken we nog even rond in de bijbehorende bibliotheek. Buiten gekomen komen we om van de dorst en vinden gelukkig direct een bar met zowaar een terras. De ober vraagt het e.e.a. aan Rini over zijn damper en haalt vervolgens onze drankjes. Als we af moeten rekenen zegt hij dat de 2 biertjes van Patrick op de rekening staan en de frisdrank van de anderen niet gerekend zijn. Zo hebben we voor 10 euro 2 rondjes drank gehad. We zullen er nooit achter komen waarom maar uiteraard hebben we een goede tip gegeven.

Het duurt even voordat we weer bij de auto zijn maar die details zal ik iedereen besparen. Iedereen blaft van de honger en we hebben allemaal zin in Italiaans. Dus Dodgie doet haar best en tovert een lijstje met Italiaanse restaurants tevoorschijn. Aangekomen bij de eerste blijkt deze te zijn verdwenen, dus dan maar naar de volgende op de lijst. De tweede is niet te vinden omdat ze aan het bouwen zijn en alles is afgesloten. We spreken af dat als de derde er ook niet is we het opgeven want dat is het niet voor ons weggelegd vandaag om pizza te gaan eten. Gelukkig is de derde snel gevonden en blijkt een toprestaurant te zijn. Het moest dus blijkbaar zo zijn.

Heerlijk gegeten en daarna naar het hotel om in te checken. De kamer is een soort appartement met een volledige keuken in de kamer zelfs met een vaatwasser en een echte Amerikaanse vermaler in de gootsteen. Iedereen is min of meer gesloopt dus het wordt een rustige avond zodat we morgen weer met nieuwe energie op pad kunnen.