Dag 10: zondag 29 april 2018
Door: Carolien
Blijf op de hoogte en volg Carolien
29 April 2018 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Allereerst even gezellig facetimen met alle vier de kleinzoons in Nederland. Daarna nog even de start van de Formule 1 meepakken maar het is vakantie dus op naar de volgende bezienswaardigheid, Arlington. Als we aankomen kunnen we kiezen om zelf rond te lopen of een betaalde tour te nemen met een hop on-hop off treintje. We kiezen voor het laatste en dankzij Rini zijn militaire pas krijgen we 50% korting. De dame achter de kassa vraagt vriendelijk: bent u nog in actieve dienst? Jazeker, antwoord Rini. Ik denk: nou, laat dat actief er maar af haha.
De eerste stop is bij het graf van John F. Kennedy. Het is wel bijzonder dat we op de plek hebben gestaan waar hij vermoord is en nu bij zijn graf staan. We klimmen verder naar boven naar de plek waar Kennedy heeft gestaan met uitzicht over Washington DC en zei: hier zou ik altijd wel kunnen blijven. En dat is dus inderdaad gebeurt.
We hebben hier ook een goed uitzicht op het Pentagon. Vanaf de straat eigenlijk niet zo bijzonder maar als je een bovenop aanzicht hebt dan zie je uiteraard de vijfhoek. We nemen het trammetje verder naar de volgende stop en onderweg kom je langs diverse velden met de witte bekende grafsteentjes waar Arlington om bekend staat. En hoe je er ook tegenaan kijkt, de stenen staan allemaal recht achter elkaar.
We stoppen bij het monument van de onbekende soldaat en zijn net op tijd om de wisseling van de wacht mee te maken. Dat is indrukwekkend. De soldaten die de wacht houden doen dit 24 uur per dag en 365 dagen per jaar. Ze doen dit met hart en ziel en krijgen eerst een opleiding van 9 maanden voordat ze zover zijn. Uit de 100 aanmeldingen zijn er misschien 3 die toegelaten worden. Naast het wachtlopen hebben ze ook nog gewoon hun eigen werk als beroepsmilitair. Het is uiteraard met veel Amerikaans vertoon maar iedereen is er wel stil van. En denk nu niet dat ze nergens naar kijken want er stapte iemand over de afzetketting en de soldaat komt onmiddellijk tot leven en roept met zeer harde stem dat dit niet is toegestaan, om vervolgens met zijn wachtlopen verder te gaan.
op weg naar de tramhalte hoor ik een Amerikaans gezin praten over de paarse tulpen die er staan. De vrouw zegt tegen de kinderen: dat zijn tulpen uit Holland, het is alleen raar dat ze niet oranje zijn. Ik geef haar een klein lesje in cultuur en vertaal haar vriendelijk dat niet alles in Holland oranje is.
Arlington heeft een gigantische oppervlakte en er zijn ruim 400.000 graven. Tot op de dag van vandaag zijn er nog dagelijks begrafenissen. Er wordt verwacht dat ze over 6 jaar ruimtegebrek gaan krijgen.
Er staat helaas een ijzig koude wind en als we terugkomen bij het Visitor Centre moeten we eerst even opwarmen. We hebben nog niet ontbeten en het is inmiddels 13.00 uur dus Rini zegt tegen Dodgie: FOOD. Dat is voldoende om ons de weg te wijzen naar een plek waar ze eten hebben. We komen in een woonwijk terecht bij een restaurantje dat een krab restaurant blijkt te zijn. De krabben worden gekookt en dan komt er een dienblad afgeladen vol met deze dieren en die worden op tafel gemikt samen met houten hamers en dan kun je je gang gaan. Nou, wij slaan even over en nemen iets anders.
De volgende stop is het Witte Huis. We parkeren de auto in de parkeergarage en lopen naar het Witte Huis. Aan de voorkant staan veel mensen te protesteren over verschillende onderwerpen. Het blijkt dat wij in de film altijd de achterkant van het Witte Huis te zien krijgen en dus lopen we eromheen om het ons bekende uitzicht te fotograferen. Nu moet ik op zoek naar het museum uit de film: a night at the museum met het grote beeld van een zittende Abraham Lincoln. Dat heb ik de jongens beloofd. Rini en Patrick willen naar het monument voor de 1e en 2e Wereldoorlog dus we splitsen ons op en Daphne en ik gaan op zoek naar het museum. Omdat we het niet kunnen vinden kloppen we aan bij het Smithsonian Visitor Centre. Een aardige oudere dame staat me te woord en op mijn vraag welk museum het is zegt ze: ik wil je niet teleurstellen maar de film is grotendeels opgenomen in Canada en niet bij het museum. De figuur van Lincoln is er wel maar staat in het Lincoln Memorial wat gewoon een monument is voor hem. Weer een illusie armer. Maar, beloofd is beloofd en ondanks mijn vermoeidheid en pijn in mijn benen ga ik bij het monument alle treden op en maken een foto van het gebouw en Abe himself. Belofte volbracht! En uiteraard kijk je nooit meer hetzelfde naar de film
Morgenochtend weer vroeg op pad op doorreis naar Philadelphia. Washington DC is een mooie, zwaar beveiligde stad met prachtige gebouwen en een zeer rijke geschiedenis.
De eerste stop is bij het graf van John F. Kennedy. Het is wel bijzonder dat we op de plek hebben gestaan waar hij vermoord is en nu bij zijn graf staan. We klimmen verder naar boven naar de plek waar Kennedy heeft gestaan met uitzicht over Washington DC en zei: hier zou ik altijd wel kunnen blijven. En dat is dus inderdaad gebeurt.
We hebben hier ook een goed uitzicht op het Pentagon. Vanaf de straat eigenlijk niet zo bijzonder maar als je een bovenop aanzicht hebt dan zie je uiteraard de vijfhoek. We nemen het trammetje verder naar de volgende stop en onderweg kom je langs diverse velden met de witte bekende grafsteentjes waar Arlington om bekend staat. En hoe je er ook tegenaan kijkt, de stenen staan allemaal recht achter elkaar.
We stoppen bij het monument van de onbekende soldaat en zijn net op tijd om de wisseling van de wacht mee te maken. Dat is indrukwekkend. De soldaten die de wacht houden doen dit 24 uur per dag en 365 dagen per jaar. Ze doen dit met hart en ziel en krijgen eerst een opleiding van 9 maanden voordat ze zover zijn. Uit de 100 aanmeldingen zijn er misschien 3 die toegelaten worden. Naast het wachtlopen hebben ze ook nog gewoon hun eigen werk als beroepsmilitair. Het is uiteraard met veel Amerikaans vertoon maar iedereen is er wel stil van. En denk nu niet dat ze nergens naar kijken want er stapte iemand over de afzetketting en de soldaat komt onmiddellijk tot leven en roept met zeer harde stem dat dit niet is toegestaan, om vervolgens met zijn wachtlopen verder te gaan.
op weg naar de tramhalte hoor ik een Amerikaans gezin praten over de paarse tulpen die er staan. De vrouw zegt tegen de kinderen: dat zijn tulpen uit Holland, het is alleen raar dat ze niet oranje zijn. Ik geef haar een klein lesje in cultuur en vertaal haar vriendelijk dat niet alles in Holland oranje is.
Arlington heeft een gigantische oppervlakte en er zijn ruim 400.000 graven. Tot op de dag van vandaag zijn er nog dagelijks begrafenissen. Er wordt verwacht dat ze over 6 jaar ruimtegebrek gaan krijgen.
Er staat helaas een ijzig koude wind en als we terugkomen bij het Visitor Centre moeten we eerst even opwarmen. We hebben nog niet ontbeten en het is inmiddels 13.00 uur dus Rini zegt tegen Dodgie: FOOD. Dat is voldoende om ons de weg te wijzen naar een plek waar ze eten hebben. We komen in een woonwijk terecht bij een restaurantje dat een krab restaurant blijkt te zijn. De krabben worden gekookt en dan komt er een dienblad afgeladen vol met deze dieren en die worden op tafel gemikt samen met houten hamers en dan kun je je gang gaan. Nou, wij slaan even over en nemen iets anders.
De volgende stop is het Witte Huis. We parkeren de auto in de parkeergarage en lopen naar het Witte Huis. Aan de voorkant staan veel mensen te protesteren over verschillende onderwerpen. Het blijkt dat wij in de film altijd de achterkant van het Witte Huis te zien krijgen en dus lopen we eromheen om het ons bekende uitzicht te fotograferen. Nu moet ik op zoek naar het museum uit de film: a night at the museum met het grote beeld van een zittende Abraham Lincoln. Dat heb ik de jongens beloofd. Rini en Patrick willen naar het monument voor de 1e en 2e Wereldoorlog dus we splitsen ons op en Daphne en ik gaan op zoek naar het museum. Omdat we het niet kunnen vinden kloppen we aan bij het Smithsonian Visitor Centre. Een aardige oudere dame staat me te woord en op mijn vraag welk museum het is zegt ze: ik wil je niet teleurstellen maar de film is grotendeels opgenomen in Canada en niet bij het museum. De figuur van Lincoln is er wel maar staat in het Lincoln Memorial wat gewoon een monument is voor hem. Weer een illusie armer. Maar, beloofd is beloofd en ondanks mijn vermoeidheid en pijn in mijn benen ga ik bij het monument alle treden op en maken een foto van het gebouw en Abe himself. Belofte volbracht! En uiteraard kijk je nooit meer hetzelfde naar de film
Morgenochtend weer vroeg op pad op doorreis naar Philadelphia. Washington DC is een mooie, zwaar beveiligde stad met prachtige gebouwen en een zeer rijke geschiedenis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
