Dag 7: donderdag 26 april 2018
Door: Carolien
Blijf op de hoogte en volg Carolien
26 April 2018 | Verenigde Staten, Lancaster
Na een goed ontbijt rijden we in anderhalf uur door naar Lancaster. De regio waar de Amish en Mennonites wonen. We komen natuurlijk veel te vroeg aan bij het hotel maar de meneer vertelt ons vriendelijk dat we zoveel koffie mogen pakken als we willen. En laten ze nu allerlei smaakjes koffiemelk hebben. Naast gewone koffiemelk ook Vanille en Hazelnoot. Daarna vul je het aan met koffie en je hebt een heerlijk bakkie en dat 24/7.
Maar goed, inchecken kan pas om 16.00 uur dus we moeten ons de rest van de dag elders gaan vermaken. Dan maar eerst richting buggy ride. We komen aan op het terrein en reserveren een buggy ride van een uur. Daarin ga je naar een in bedrijf zijnde boerderij gerund door Amish en onderweg kom je ook langs diverse Amish bedrijven. We vragen de jongeman die als gids gaat duren wat het gaat kosten en hij zegt: 22, 22, 22, 22 dollar. Je raadt het al: hij stottert. En ik kan je vertellen dat een Amerikaan die mompelt en stottert voor ons bijna niet te verstaan is. Het werkt ook enorm op je lachspieren. Niet op hem als persoon maar puur op de situatie. Ook omdat we alles aan het optellen waren. Onderweg merk je dat hij het verhaal al telloze keren verteld heeft en dat gaat vrij soepel zolang hij in zijn verhaal blijft. En dat is nu net het probleem met iemand erbij als Rini die graag vragen stelt. Want op het moment dat iemand een vraag stelt komt het gestotter in alle hevigheid terug. We vragen Rini dan ook vriendelijk doch dringend om verder zijn mond te houden anders wordt de rit van een uur een rit van 3 uur.
Het is leuk om een keer in zo’n buggy met 2 paarden ervoor te rijden en voordat we weten is het uur om. Op de boerderij is er niemand thuis maar de koeien staan in de stal en de pasgeboren kalfjes vinden het heerlijk om geknuffeld te worden. Uiteraard ontkomen de boerderijkatten ook niet aan aandacht. Verder zijn er nog wat muilezels maar die staan chagrijnig voor zich uit te kijken en een papa en mama pony met een schattig klein veulentje.
Het is nog steeds geen tijd om in te checken en ik wil graag naar Hershey om een kijkje te nemen in de chocoladefabriek. Het is helaas weer een half uur richting Gettysburg dus we hadden onderweg gewoon kunnen stoppen. In de fabriek maken we een tour waarbij uitgelegd wordt hoe de chocolade gemaakt worden en aan het einde krijgen we allemaal iets lekkers. En dan de grote uitdaging: door de winkel heen lopen. Het heeft de grootte van een flinke Hema en alles is van chocola en wat ander snoepgoed. De grootste reep die we kunnen kopen kost 40 dollar en weegt 1 pond. Dat gaat toch echt iets te ver en Rini koopt toch maar een kleinere reep van 82% donkere chocolade. Je voelt je net Sjakie in de Chocoladefabriek. We komen tot de ontdekking dat hier ook de KitKat en Rolo vandaan komen. Leuk om een keer gezien te hebben.
Bij terugkeer kunnen we inchecken en komen in wederom een ruime kamer met prima voorzieningen. Ik ga terug naar de receptie om te vragen of ze een trapje hebben want het bed komt tot mijn middel dus ik moet een hupje maken om erop te komen. Inmiddels is er een bus met 65-plussers gearriveerd die onmiddellijk aanvallen op alles cerials met melk alsof ze de hele dag niet gegeten hebben. Dat wordt feest bij het ontbijt morgenochtend.
De mevrouw achter de receptie die van achteren 18 jaar lijkt maar als ze zich omdraait ineens 30 jaar ouder blijkt te zijn en verschillende tanden mist, verwijst ons voor het avondeten naar De Brasserie, ongeveer 1 mile verderop de langs de weg. Rini heeft enorme behoefte aan een steak en daar schijnen ze prima steaks te serveren.
We komen er aan en men vraagt ons of we Triviant willen spelen of alleen maar willen eten. Een beetje verbouwereerd laten we de vraag herhalen en leggen vervolgens uit dat dit niet gaat werken omdat we uit Nederland komen dus dat we gewoon willen eten. Het blijkt dat er op donderdag een Triviant avond gehouden wordt en dan kun je dus spelen en eten.
We worden naar achteren gebracht waar we in een onverwacht huiselijke sfeer terecht komen met tafels en stoelen omringd door boekenkasten. Vol spanning wachten we de menukaart af want het lijkt een behoorlijk luxe restaurant. En dat valt dan weer reuze mee. Een paar flinke steaks, een rack spareribs waar je je vingers bij opeet en een enorm bord spaghetti met een schnitzel er boven op, bier, limonade, koffie en een stuk appeltaart en dat alles voor rond de 80 euro. Dat gaat je bij ons niet lukken. En dan hebben we duurder gegeten dan normaal. Maar het was het allemaal meer dan waard.
Maar goed, inchecken kan pas om 16.00 uur dus we moeten ons de rest van de dag elders gaan vermaken. Dan maar eerst richting buggy ride. We komen aan op het terrein en reserveren een buggy ride van een uur. Daarin ga je naar een in bedrijf zijnde boerderij gerund door Amish en onderweg kom je ook langs diverse Amish bedrijven. We vragen de jongeman die als gids gaat duren wat het gaat kosten en hij zegt: 22, 22, 22, 22 dollar. Je raadt het al: hij stottert. En ik kan je vertellen dat een Amerikaan die mompelt en stottert voor ons bijna niet te verstaan is. Het werkt ook enorm op je lachspieren. Niet op hem als persoon maar puur op de situatie. Ook omdat we alles aan het optellen waren. Onderweg merk je dat hij het verhaal al telloze keren verteld heeft en dat gaat vrij soepel zolang hij in zijn verhaal blijft. En dat is nu net het probleem met iemand erbij als Rini die graag vragen stelt. Want op het moment dat iemand een vraag stelt komt het gestotter in alle hevigheid terug. We vragen Rini dan ook vriendelijk doch dringend om verder zijn mond te houden anders wordt de rit van een uur een rit van 3 uur.
Het is leuk om een keer in zo’n buggy met 2 paarden ervoor te rijden en voordat we weten is het uur om. Op de boerderij is er niemand thuis maar de koeien staan in de stal en de pasgeboren kalfjes vinden het heerlijk om geknuffeld te worden. Uiteraard ontkomen de boerderijkatten ook niet aan aandacht. Verder zijn er nog wat muilezels maar die staan chagrijnig voor zich uit te kijken en een papa en mama pony met een schattig klein veulentje.
Het is nog steeds geen tijd om in te checken en ik wil graag naar Hershey om een kijkje te nemen in de chocoladefabriek. Het is helaas weer een half uur richting Gettysburg dus we hadden onderweg gewoon kunnen stoppen. In de fabriek maken we een tour waarbij uitgelegd wordt hoe de chocolade gemaakt worden en aan het einde krijgen we allemaal iets lekkers. En dan de grote uitdaging: door de winkel heen lopen. Het heeft de grootte van een flinke Hema en alles is van chocola en wat ander snoepgoed. De grootste reep die we kunnen kopen kost 40 dollar en weegt 1 pond. Dat gaat toch echt iets te ver en Rini koopt toch maar een kleinere reep van 82% donkere chocolade. Je voelt je net Sjakie in de Chocoladefabriek. We komen tot de ontdekking dat hier ook de KitKat en Rolo vandaan komen. Leuk om een keer gezien te hebben.
Bij terugkeer kunnen we inchecken en komen in wederom een ruime kamer met prima voorzieningen. Ik ga terug naar de receptie om te vragen of ze een trapje hebben want het bed komt tot mijn middel dus ik moet een hupje maken om erop te komen. Inmiddels is er een bus met 65-plussers gearriveerd die onmiddellijk aanvallen op alles cerials met melk alsof ze de hele dag niet gegeten hebben. Dat wordt feest bij het ontbijt morgenochtend.
De mevrouw achter de receptie die van achteren 18 jaar lijkt maar als ze zich omdraait ineens 30 jaar ouder blijkt te zijn en verschillende tanden mist, verwijst ons voor het avondeten naar De Brasserie, ongeveer 1 mile verderop de langs de weg. Rini heeft enorme behoefte aan een steak en daar schijnen ze prima steaks te serveren.
We komen er aan en men vraagt ons of we Triviant willen spelen of alleen maar willen eten. Een beetje verbouwereerd laten we de vraag herhalen en leggen vervolgens uit dat dit niet gaat werken omdat we uit Nederland komen dus dat we gewoon willen eten. Het blijkt dat er op donderdag een Triviant avond gehouden wordt en dan kun je dus spelen en eten.
We worden naar achteren gebracht waar we in een onverwacht huiselijke sfeer terecht komen met tafels en stoelen omringd door boekenkasten. Vol spanning wachten we de menukaart af want het lijkt een behoorlijk luxe restaurant. En dat valt dan weer reuze mee. Een paar flinke steaks, een rack spareribs waar je je vingers bij opeet en een enorm bord spaghetti met een schnitzel er boven op, bier, limonade, koffie en een stuk appeltaart en dat alles voor rond de 80 euro. Dat gaat je bij ons niet lukken. En dan hebben we duurder gegeten dan normaal. Maar het was het allemaal meer dan waard.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
