Dag 21: donderdag 10 mei 2018

Om 05.00 uur staan we op en brengen alles in gereedheid om te vertrekken. Ik leg de kamerpasjes met een bedankbriefje erbij achter de balie zoals afgesproken en voordat alle eekhoorntjes wakker worden rijden we om 06.15 uur weg richting Canada. We hebben besloten niet met de veerboot te gaan want het lukte niet online te reserveren en hij vaart maar 3 keer per dag. Als het dan niet zou lukken om mee te gaan dan moeten we eerst 2 uur terugrijden om de andere weg naar de grens te pakken. Dus nemen we die maar gelijk. Na zo’n 250 km. arriveren we bij een bescheiden grensovergang waar een zeer vriendelijke douanemeneer ons vanuit zijn hokje te woord staat. Is dat een huurauto? Wat gaan jullie in Canada doen? Nou, veel plezier verder!
Binnen 1 minuut zijn we over de grens en koersen we af op de Quebec bridge over de Saint Lawrence rivier. Als we om Quebec heen zijn gereden rijden we de nationale parken in en klimmen we tot een hoogte van ruim 900 meter. Overal ligt nog ijs en ook de meren waar we langs komen liggen vol met ijsplakken.
Het is een adembenemend gezicht en we zoeken een plek om een foto te maken. Dat is niet eenvoudig maar er is een soort afrit die lijkt op een parkeerplaats dus die nemen we. Hij blijkt dood te lopen en het uitzicht op het meer wordt belemmerd door sparren dus besluiten we om te keren.

Ik begin te keren op het weggetje met aan de ene kant een hekje en daarachter een dal en aan de andere kant een besneeuwde helling. Rini geeft aan dat het keren zo niet gaat lukken en ik vraag hem zich niet te bemoeien met mijn rijden.
Ik rij netjes achteruit tot het hekje, dan weer vooruit richting helling en net als ik weer achteruit wil gaan: sjoeffff, mijn rechtervoorwiel zakt in de berm een halve meter de sneeuw in. Gelukkig staat het linkervoorwiel nog op de weg.
Tja, en nu? Als we proberen achteruit te rijden draait het wiel als een bezetene rond maar daar blijft het dan ook bij. We halen wat sneeuw rondom het wiel weg maar niets helpt. Ik doe een suggestie om de auto op te krikken zodat het wiel vrijkomt en we er iets onder kunnen leggen en na een aantal vruchteloze achteruitrijpogingen haal ik de krik uit zijn huisje en krikt Rini de auto op. Plotseling draait een andere auto de ventweg op en rijden langs ons heen een stuk verder door. Er stappen 2 bejaarde mensen uit en die gaan vervolgens voor hun auto zitten plassen. Ze stappen weer in en rijden achteruit terug de weg af. Als ze ter hoogte van onze auto zijn draait hij zijn raampje open en begint in het Frans te ratelen totdat ik duidelijk maak dat ik wel wat Frans spreek maar dat ik dit niet kan volgen. In het Engels biedt hij aan om ons eruit te trekken als we een touw hebben. En laten we die nu net niet bij ons hebben 
Tja, dan kan hij verder niet meer doen dan ons succes wensen. En daar gaan opa en oma met hun Clio.

Weer overgeleverd aan elkaar zoeken we takken, boomstronken en stenen om onder en achter het wiel te leggen. Rini laat de auto voorzichtig weer zakken in de hoop dat het genoeg is want anders moet de auto opnieuw opgekrikt worden en de energie begint nu toch wel een beetje te verdwijnen. Weer een mislukte poging. Nu leggen we ook nog een rubbermat uit de auto achter het wiel en we proberen het opnieuw. Eerst trekt de auto het matje mee maar dan krijgt hij ineens wat grip en met een flinke dot gas trekt hij zich los uit de sneeuw.
Pfffff, wat een avontuur. En jammer dat we niet met z’n vieren waren als was het alleen maar om de napret.

We vervolgen onze weg door het werkelijk schitterende landschap en komen aan in Tadoussac. We checken in bij de huiselijke Bed & Breakfast en krijgen een knus kamertje met een eigen badkamer op de gang. Voor Rini afkicken want de kamer heeft geen tv.

We gaan het dorpje in om een hapje te eten en worden weggeblazen door een zandstorm met de nodige regendruppels. Het heeft ook wel weer wat.
Het aangeprezen restaurant heeft een bescheiden kaart maar we vinden wat. Totdat het op tafel komt en blijkt dat het haute cuisine is. Ik heb een heerlijke tarbot salade gegeten met een zoete en een zure saus en het was een explosie van smaken in je mond. Heerlijk!
Rini neemt een idee van de chef met zalm en eend en zit klaar om te gaan eten. Het bord komt op tafel en het zijn allemaal hele kleine beetjes. Beteuterd eet hij het op en intussen bedenkt hij wat hij vanavond nog kan eten. Maar als het nodig is heeft hij nog Powerslim repen en bij de plaatselijke supermarkt halen we nog even een bak kwark dus dat komt wel goed. Nog even heerlijk douchen en niet te laat slapen want het was een enerverende dag.